Katechizm inteligenta
Polskie słowo „łaska” bezpośrednio pochodzi od czeskiego „laska”, czyli „miłość, pieszczota, łaszenie się, schlebianie, przymilanie się”. W „Słowniku etymologicznym języka polskiego” W. Borysia czytamy, iż „łaska” w XIV wieku oznaczała „życzliwość, miłosierdzie, litość, dobroć”. Stanowi tłumaczenie greckiego słowa „charis” i łacińskiego „gratia”. „Charis”, tak jak i „gratia”, posiada szeroki zakres znaczeniowy, można ją przetłumaczyć jako „urok, wdzięk, powab, chwałę, sławę, łaskę, życzliwość, uprzejmość, przychylność, powodzenie u kogoś, wdzięczność, dziękczynienie, przysługę, dobrodziejstwo”. Oznacza także „pobłażanie, folgowanie, posiadanie przyjemności, zadowolenie, rozkosz, upodobanie w czymś, ofiarę dziękczynną, wzgląd na kogoś, hojność, szczodrość,...
Słowo pasja” pojawiło się w tekstach polskich z XVI wieku. Wtedy miało znaczenie wyłącznie religijne, określając cierpienie i mękę Chrystusa, tak jak łacińskie „passio”. Później pasją zaczęto nazywać także nabożeństwa wielkopostne, w których mękę i śmierć Pańską się rozpamiętuje, oraz dzieła sztuki, plastyczne czy muzyczne, których tematem jest właśnie pasja. Na początku XVIII wieku, zapewne za sprawą francuskiego „passion”, „pasja” zaczyna funkcjonować w polszczyźnie ogólnej, w znaczeniu dużego zaangażowania w robienie czegoś, co bardzo lubi się robić.
Zaczęto mówić o pasji naukowej, badawczej, podróżniczej, o tym, że ktoś robi czy lubi coś pasjami. W XIX wieku ukształtował się nowy odcień znaczeniowy pasji – zaczęto nią nazywać...
Wydaje się, że odpowiadając na pytanie, czym jest metafizyka, część (większość?) osób odpowiedziałaby, że kojarzy im się ona z duchowością czy religią, a padłyby nawet takie odpowiedzi, że ma ona swoje konotacje ze zjawiskami nadprzyrodzonymi i paranormalnymi, z niewidzialnymi i nieuchwytnymi siłami, a nawet z magią i wróżbiarstwem. Termin jawi się jako coś tajemniczego i niewytłumaczalnego. I istotnie w pewnym sensie takim jest, jednak z innych powodów, które niektórym ludziom zrazu się nasuwają. Metafizyka jest nauką „tajemniczą”, wielką tajemnicę skrywa bowiem przedmiot jej dociekań: rzeczywistość, której jesteśmy częścią.
Ten jeden z najważniejszych, według niektórych nawet najważniejszy, termin...
„Pokuszenie” to słowo właściwie nieużywane w dzisiejszej polszczyźnie. Z jednym wyjątkiem. Wypowiadamy je, odmawiając „Modlitwę Pańską” – prosząc Boga, by nas na nie nie wiódł. Ten fragment modlitwy przysparza wiele trudności w jego zrozumieniu i bywa różnie wyjaśniany. Wprawia w zakłopotanie nie tylko zwykłych ludzi, lecz także najtęższych teologów, komplikuje pracę translatorom.
Papież Franciszek, wbrew doniesieniom niektórych mediów, nie chce zmieniać modlitwy „Ojcze nasz”. Chce tylko skorygować włoskie jej tłumaczenie, jak uczyniono to już we Francji. Również polski tekst tej modlitwy stać się może źródłem nieporozumień, zwłaszcza dla ludzi żyjących współcześnie, mających problemy ze zrozumieniem tekstu posługującego się dawną polszczyzną.
„Słownik...
Pierwotnie łacińskie słowo „contemplatio”, od którego pochodzi termin „kontemplacja”, odnosiło się do oglądania lotu ptaków, by wyczytać z niego bieg swego losu. Później zaś dotyczyło również przypatrywania się innym znakom, mającym na celu znalezienie w nich wyjaśnienia różnych zdarzeń. U Cycerona „contemplatio” zyskało już inne znaczenie: „spojrzenia, patrzenia, przeglądania, badania”, u późniejszych pisarzy łacińskich zaś także „rozważanie, uwagę, wgląd”. Etymologię słowa „contemplatio” można wywieść również z połączenia dwóch słów: przyimka „cum” – „z” i rzeczownika „templatio”, pozostającego w związku z wyrazem „templum”, czyli „świątynia”. Idąc tym tropem, „contemplatio” rozumieć można jako „życie ze świątynią”, wewnątrz świętej przestrzeni,...
Pages
- « pierwsza
- ‹ poprzednia
- …
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- …
- następna ›
- ostatnia »