Czym jest... cel życia

Człowiek wciąż musi wybierać. Dokonuje tego zaś ze względu na cel, który przyświeca poszczególnej sytuacji, w jakiej się znalazł, i na cel, który nami rozporządza i porządkuje  nasze pojedyncze wybory, spinając w jedno wszystkie nasze działania – ze względu na cel naszego życia, który je konstytuuje i usensownia. Nie zawsze jednak tak jest – wybrać można wszak to, co piękne, lecz także to, co destrukcyjne. W swych wyborach rozstrzygamy, kim jesteśmy, czy też może lepiej powiedzieć – w naszych wyborach odsłania się to, kim jesteśmy. Cel ostateczny dla wszystkich działań zwali Grecy „eudaimonia”, którą najczęściej tłumaczy się jako „szczęście”. Wszystko, czego pragną ludzie i co robią, odbywa się ostatecznie ze względu na ten cel – cel niepodlegający wyborowi, będący całością działań człowieka. Przekonani bowiem starożytni byli o tym, że nie możemy nie chcieć spełnienia własnego życia – pragniemy go „z natury”. Jest szczęście całością życia człowieka, całością i ciągłością działań, które się na nie składają. Każde działanie ma bowiem swój cel, a tylko ich całość może życie spełnić. Dlatego też szczęście jako takie nie może być celem poszczególnego działania, bo jest czymś samo-celowym. Z bycia szczęśliwym nie możemy jeszcze czegoś mieć. Nie ma tu innej relacji aniżeli samoodniesienie – pragnąc spełnienia swojego życia, nie chcę niczego innego niż spełnienia tego, kim jestem. Cel życia pochodzi bowiem z życia samego, wywodzi się z niego, by wieść tego, kto życiem tym żyje, ku