Katechizm inteligenta
Umiarkowanie przedstawiane jest alegorycznie jako kobieta rozcieńczająca wino wodą czy też mieszająca gorącą wodę z zimną, szukająca zatem właściwej proporcji składników znajdujących się w dwóch naczyniach, by nadać mieszaninie odpowiednią miarę. Tym jest bowiem umiarkowanie – poczuciem i nadawaniem właściwej miary, tak by czegoś nie było równocześnie „za dużo” i „za mało”. Jest jedną z cnót kardynalnych, czyli „jednym z czterech zawiasów, na których kołysze się brama życia”, jak nazwał umiar katolicki filozof Josef Pieper.
O cnocie umiarkowania mówili już filozofowie starożytni, nazywając człowieka umiarkowanego panem samego siebie. Sokrates umiarkowanie uważał za fundament każdej cnoty, Platon uznawał za cnotę pożądliwej części duszy, dla Arystotelesa zaś stało się...
Każdy z nas dokonuje wielu wyborów. Tych codziennych, mniej czy bardziej ważnych, i tych ważkich, dotyczących istotnych dla nas spraw. Wreszcie – tych najważniejszych, rozstrzygających o naszej historii, o tym, kim jesteśmy, kim się staliśmy i kim będziemy. Wybieramy, by znaleźć wyjście z trudnej sytuacji, by rozwikłać moralny dylemat, by zdecydować się po prostu na określony tryb postępowania w jakiejś sytuacji albo też zastosować metodę osiągnięcia zamierzonego celu. Nawet decyzja o braku decyzji też jest wyborem. Wybieramy świadomie bądź nieświadomie, refleksyjnie albo spontanicznie, każdy zaś wybór determinuje określony skutek, nadaje sprawom taki, a nie inny obrót.
Każda ważna decyzja, którą podejmuje człowiek zgodnie ze swoją wolą, a niekiedy jej wbrew, jest zarazem wyborem...
Termin „polityka” wywodzi się bezpośrednio z języka greckiego, gdzie „ta polityka” określa wszystkie sprawy związane z państwem i społeczeństwem, z „polis” (gr. „państwo-miasto”). W starożytności myśl etyczna i myśl polityczna były bardzo mocno ze sobą związane. Uważano wtedy, że szczęście obywateli jest tym, ze względu na co ludzie łączą się we wspólnoty państwowe: ludzie łączą się po to, by szczęście osiągnąć. Najdobitniej wyraził to Arystoteles w swej „Polityce”: państwo jest „zespołem ludzi na pewnym miejscu dla zabezpieczenia się przed wzajemnymi krzywdami i dla ułatwienia wymiany towarów”, przede wszystkim jednak „wspólnotą szczęśliwego życia, obejmującą rodziny i rody, dla celów doskonałego i samowystarczalnego bytowania”. W tej najważniejszej dla człowieka wspólnocie, by rządzona...
Pascha, słowo używane często w liturgii, bywa rozmaicie interpretowane, co związane jest z trudnościami translacyjnymi i etymologicznymi hebrajskiego słowa „Pesach”, które tłumaczymy właśnie jako „Pascha”. Ze względu na czasownik „pasach”, od którego pochodzi rzeczownik „Pesach”, można słowo to tłumaczyć jako „ocalenie wskutek szybkiego przejścia, przeskoczenia (ominięcia)”. Na taką interpretację kładzie nacisk tradycja żydowska, pojmując „Pesach” jako „przejście”, prawdopodobnie w sensie „ominięcia”. Z analizy tekstów, w których rzeczownik ten występuje, wynika też, że słowo to ma również inne znaczenie – terminem „Pesach” określa się obrzęd ofiarny, uregulowany przepisami, podczas którego spożywano zabitego baranka, przy czym główną treścią tego słowa jest sam baranek, zabity i spożyty...
Do wszystkiego w życiu się przygotowujemy, tym lepiej i bardziej drobiazgowo, im czekające wydarzenie jest dla nas ważniejsze. W Roku Liturgicznym, który wyznacza rytm życia każdego chrześcijanina, najważniejszym świętem jest Wielkanoc. Z tego też względu winniśmy do niej przygotować się w najbardziej staranny sposób. Czasem tego przygotowania jest właśnie Wielki Post.
Wielki Post rozpoczyna się Środą Popielcową, w której symbolicznie posypujemy naszą głowę popiołem, kończy się zaś po 40 dniach – bez wliczania niedziel, dni pamiątki Zmartwychwstania, podczas których post nie obowiązuje, jest wręcz zakazany, czyli w istocie 46 następujących po sobie dni – liturgią Wielkiego Czwartku, która z kolei rozpoczyna jedno wielkie Święto Paschalne celebrowane w ramach Triduum Paschalnego....
Pages
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- …
- następna ›
- ostatnia »