Czym jest… bliskość

Bliskość ma miejsce przede wszystkim w relacjach z osobami, które są dla nas w jakiś sposób ważne, i jest wielowymiarowa. Możemy mówić o bliskości wynikającej z samej obecności człowieka, czyli tej czysto fizycznej; o bliskości emocjonalnej, związanej z odczuwanymi i przeżywanymi wspólnie uczuciami; o bliskości intelektualnej, która wiąże ludzi na poziomie możliwości rozumienia siebie nawzajem; i o bliskości duchowej, mogącej wiązać ludzi podzielających te same wartości i przekonania, wspierających się wzajem w duchowym rozwoju i wierze. 

Bliskość nigdy nie jest poczuciem całkowitej jedności z kimś, ale jest przestrzenią, w której czujemy się przyjęci przez kogoś, akceptowani i kochani jako my właśnie. Przestrzenią, w której możemy być sobą. W tym też sensie bliskość daje nam wolność, nie tę negatywną, będącą negacją czegoś, lecz pozytywną, umożliwiającą bycie sobą w odniesieniu do drugiego człowieka, i do bycia razem z nim. Bliskość zakłada oddzielność, ale nie jest odcięciem się od kogoś. Wręcz przeciwnie, to w poczuciu bliskości z kimś możemy się otworzyć i poczuć ważnymi dla kogoś. Oddzielność bowiem nie wyklucza w tym przypadku więzi. Więź ta ma wszak wymiar wolnego związania z tym, co wspólne z drugim człowiekiem, nie jest zaś wiązaniem, które więzi. Więź, której towarzyszy bliskość, ma raczej wymiar przynależności do tego, co ludzi łączy, jako że oboje dobrowolnie i z radością w tym uczestniczą. 

Dając komuś pełną bliskość, dajemy