Czym jest… tajemnica

Tajemnica jest tym, co ukryte, nieznane i niedające się poznać. W przeciwieństwie do zagadki, którą można odkryć i rozwiązać, tajemnica jest tym, co powinno nią pozostać. Jeśli ktoś mówi coś komuś w tajemnicy, to ów sposób powierzenia tego, co wypowiedziane, łączy te dwie osoby – jest tajemnicą dla świata poza tym dwojgiem ludzi, nie powinien więc wyjść na jaw, ale pozostać w ukryciu.

Istnieje jednak również inne rozumienie tajemnicy poza tym, co ma pozostać ukryte czasowo i dla pewnych ludzi. Jest nim poczucie tajemnicy, która towarzyszy człowiekowi od zawsze. Ono może inspirować, może nie dawać spokoju, może być celem ludzkich dociekań myślowych – czy to na polu filozofii, czy na polu nauki. Taka tajemnica jest tajemnicą odwieczną, niedającą się nigdy poznać i oswoić, wiecznie niepokojącą człowieka, który woli przecież raczej pewność od niepewności i wiedzę od niewiedzy. Dlatego tajemnica uczy człowieka mierzyć się z tym, co jest wbrew jego pragnieniom poznania. Uczy go wykraczać poza siebie na rzecz prawdy, prawdziwe poznanie zakłada bowiem również to, że wiemy o tym, co jest dla nas tajemnicą.

Tajemnica odmawia nam zatem w pewien sposób poznania i chce pozostać tym, czym jest – właśnie tajemnicą. Może tu chodzić o tajemnicę sensu naszego istnienia, może też o tajemnicę tego, jakim jest świat naprawdę, niezależnie od naszego, uwarunkowanego ludzkimi władzami poznawczymi i ludzkim umysłem, oglądem rzeczywistości. Tajemnicą może być również drugi człowiek