Czym jest… pojednanie

Znaczenie słowa „pojednanie” kryje w sobie rdzeń – „jednanie”, a więc dążenie ku jedności. Sam przedrostek „po” sugeruje powtórzenie, przywrócenie, odzyskanie czegoś, co istniało wcześniej. Pojednanie oznacza zatem ponownie zespolenie elementów pierwotnie stanowiących jedność, które z różnych przyczyn zostały rozerwane. To rozerwanie jawi się jako sprzeczne z ich naturą, skoro ich scalanie prowadzi do przywrócenia stanu zgodności i współistnienia. Jeśli bowiem trzeba się pojednać, oznacza to, że wcześniej istniała jedność, która uległa zniszczeniu. Tam, gdzie więź została przerwana, pojawia się potrzeba pojednania.

W sensie potocznym mówimy o pojednaniu, gdy dwie strony po konflikcie czy zerwaniu więzi pragną się ponownie spotkać. Oznacza ono powrót do zgody, obudowę wzajemnego zaufania, rezygnację z dalszej eskalacji i gotowość do kompromisu. Pojednanie nie jest jednak prostym zapomnieniem, ale świadomą decyzją otwarcia się na drugiego. Zakłada ono nie tylko wolę pogodzenia się, lecz także zdolność do ustępstwa, rezygnacji z wyłącznego obstawania przy swojej racji. Jest więc gestem wyjścia ku drugiemu człowiekowi, aktem przekroczenia siebie, można by powiedzieć: transcendencją ku Innemu.

Na płaszczyźnie religijnej owo przekroczenie oznacza potrzebę pojednania z Bogiem. W tradycji chrześcijańskiej to zerwanie więzi następuje w wyniku grzechu, który oddziela człowieka od Stwórcy, zamyka go we własnym człowieczeństwie, odcinając od źródła boskiej natury.