Trumpa gra w szachy z Persami

Rozbrojenie programu atomowego Iranu to jeden z priorytetów Donalda Trumpa. Prezydent USA zarządził politykę „maksymalnej presji”, aby osłabić reżim ajatollahów gospodarczo i zmusić do ustępstw. Nie będzie to jednak łatwe, bo za Teheranem stoją Chiny i Rosja. W kwietniu udało się rozpocząć negocjacje, ale wciąż bardzo prawdopodobna jest opcja militarna. Islamska republika jeszcze nigdy nie była tak słaba – po serii klęsk jej sojuszników i wasali z tzw. osi oporu w wojnach z Izraelem (Hamas i Hezbollah), upadku proirańskiego Asada i potężnej kampanii ataków USA na jemeńskich Huti. Najbliższe miesiące mogą zdecydować o trwałej rekonfiguracji układu sił na całym Bliskim Wschodzie.

Najpierw spotkanie w Omanie (12 kwietnia), potem w Rzymie (19 kwietnia). Jeśli przypomnimy sobie ostre wypowiedzi i groźby z poprzednich tygodni, wybór opcji dyplomatycznej zamiast militarnej przez Waszyngton i Teheran wcale nie wydawał się oczywisty. Prawdopodobieństwo wybuchu poważnego konfliktu regionalnego zmniejszyło się, ale nie zniknęło. Stany Zjednoczone i Iran zadeklarowały zamiar pokojowego rozwiązania wszystkich różnic, co z pewnością jest dobrą wiadomością. Żadnej ze stron nie zależy na wojnie. Jednak może to być tylko odsunięcie w czasie tego, co nieuniknione: uderzenia Izraela z mniejszym lub większym udziałem USA na Iran. Nic bowiem nie wskazuje na to, by Ali Chamenei był gotów zrezygnować z programu atomowego. Najważniejszy ajatollah pamięta doskonale, czym skończyła się