Czym jest… wyobraźnia

Gdy próbujemy zdefiniować wyobraźnię, staje się ona pojęciem dość tajemniczym. Może nawet równie zagadkowym, jak czas, o którym św. Augustyn mówił, że rozumiemy go nie myśląc, czym jest, ale gdy próbujemy go zdefiniować, jego pojęcie nam umyka. Dzieje się tak pewnie dlatego, że wyobraźnia wydaje się być najbardziej oczywistą umiejętnością człowieka. Wyobraźnia w pewien sposób łączy się z rozumieniem i poznaniem, a z drugiej strony, przejawiając też jako fantazja, może wskazywać na zdolność do tworzenia narracji opartej na fikcji.

Rzec można, że wyobraźnia jest pewną ludzką zdolnością polegającą na tworzeniu wewnętrznych przedstawień rzeczywistości, która istniała, a nawet takiej, której nie było; wtedy wyobraźnię można nazwać imaginacją. Imaginacja to tworzenie wyobrażeń ludzi, zdarzeń, zjawisk, które nigdy nie istniały w rzeczywistości, a nawet takich, które nie mogłyby zaistnieć. Wyobraźnia może więc dotyczyć świata, a może być całkiem od niego oderwana. Wydaje się, że wyobraźnia nie ma granic czy że jedyną jej granicą jest obraz, tworzenie obrazów wewnętrznych wydaje się być bowiem – jak sama nazwa wskazuje – istotą wyobraźni. Jest to więc jakaś forma wewnętrznego widzenia: widzenia tego, co jest, jak i tego, czego nie ma, a co zostało w pełni wytworzone przez umysł. Natura wyobraźni polega więc na tworzeniu przedstawień, które mogą odnosić się do świata, ale nie muszą.

Namysł nad wyobraźnią był podejmowany na polu sztuki i estetyki czy epistemologii,