Czym jest... wdzięczność

Z jednej strony ceniona przez wielu myślicieli starożytnych, obecna w wielu systemach religijnych i filozoficznych,  w literaturze, zwłaszcza w poezji, z drugiej – wciąż skrywająca się w cieniu racjonalno-naukowej wizji człowieka, często zapomniana lub wręcz ignorowana, przez długi czas nie uzyskała wdzięczność takiego statusu, na jaki zasługuje.

Pod koniec XX wieku nastąpił renesans pojęcia wdzięczności. Za sprawą przedstawicieli psychologii pozytywnej, psychologii religii i duchowości, wdzięczność zaczęła być postrzegana jako bardzo ważny atrybut człowieka. Jeśli bowiem weźmiemy po uwagę, jak bardzo postawa wdzięczności przyczynia się do dobrostanu człowieka, jak bardzo jest cenna na wielu poziomach naszego życia, szybko dojdziemy do wniosku, że powinniśmy ją wzmacniać i pielęgnować w sobie jako jedną z najważniejszych. Nie bez powodu Cyceron uważał ją za najwyższą z cnót i matkę wszystkich pozostałych, a współcześnie Sam Keen pisze o jej roli w życiu człowieka w ten sposób: „Im większym stajesz się koneserem wdzięczności, tym mniej padasz ofiarą niechęci, depresji i rozpaczy. Wdzięczność niczym eliksir stopniowo rozpuści skorupę twojego »ja« – zachłanność i potrzebę władzy – przemieniając cię w istotę szczodrą. Dzięki wdzięczności dokonuje się zaiste alchemiczna reakcja duchowa, pod wpływem której stajemy się wspaniałomyślni, wielkoduszni”.

Wdzięczność jest reakcją, która pojawia się w określonej sytuacji – jest odpowiedzią na dar. By się pojawiła,