Czym jest… asceza

Asceza jest terminem pochodzącym od starogreckiego słowa „askesis”, które oznaczało „ćwiczenie, trening”. Ascezę praktykowano w starożytności, aby osiągnąć równowagę wewnętrzną poprzez odcięcie się od wpływu świata oraz możliwość kontroli pragnień wewnętrznych. W tym przypadku oznaczać ona mogła zarówno ćwiczenia fizyczne, jak i praktyki duchowe. Mówiąc ogólnie, asceza to wyrzeczenie się. Jest to sposób życia, który polega na minimalizowaniu potrzeb życiowych oraz rezygnacji z dóbr związanych ze światem, a więc z czerpania przyjemności z uciech oraz zasobów świata zewnętrznego.

Asceza i dążenie do niej wynika po części z poczucia, że przesyt sprawia tyle samo bólu, co niedosyt, ale ten ostatni pomaga wypracować wewnętrzną dyscyplinę polegającą na nieuleganiu trudnościom życiowym. Asceza miała początkowo charakter etyczny i filozoficzny. Była metodą osiągania szczęścia i doskonałości. Z czasem pojawiła się również asceza religijna, praktykowana głównie w chrześcijaństwie, zarówno zachodnim, jak i wschodnim.

W chrześcijańskim sensie asceza jest drogą do spotkania z Bogiem, gdyż świat z dobrami i uciechami pogrąża człowieka w grzechu i oddala od Boga. Tylko praktyka ascezy, aktywnego i dobrowolnego wyrzeczenia się pokus płynących ze świata oraz zależności do niego, pozwala zbliżyć się do Boga, który przekracza świat i jest poza nim. Wszystko, co zaspokaja nas w świecie, jednocześnie nas do niego przywiązuje, dlatego aby wyjść na spotkanie Bogu, trzeba