Olga Doleśniak-Harczuk
Celebrycki feminizm odkrył bunt. Spot z aktorką Cynthią Nixon promujący magazyn „Girls. Girls. Girls” miał być medialną torpedą. Prowokacją wymierzoną w samo serce stereotypów, gorsetów i kagańców odbierających kobietom wolność i radość istnienia. Gdzieś między nagością, lateksem, botoksem a kilkulatką niezdarnie paradującą w szpilkach matki przemyka w filmiku szelmowsko uśmiechnięty Donald Trump i poirytowany papież Franciszek. Męscy bohaterowie to negatywni bohaterowie. O! I jest jeszcze Melania Trump. Ofiara męskiego despotyzmu. Dowód? Przyjęła nazwisko męża.
Nie ma co ukrywać, Cynthia Nixon, niedoszła kandydatka na gubernatora stanu New York z ramienia Demokratów, miewała w życiu lepsze role. Nie, nie chodzi o rolę prawniczki Mirandy w serialu „Sex and the City”, ale te teatralne....
Kiedy Michelangelo Merisi Caravaggio zapraszał do pracowni rzymskie kurtyzany, to albo kończyło się mocno zakrapianą imprezą do białego rana, albo rozstawianiem sztalug. Caravaggio – wirtuoz ostrego światłocienia i nasyconych kolorów, prowokator, który świętym twarzom nadawał rysy kurtyzan, a kurtyzanom podarował wieczność rozsypaną dziś po najlepszych muzeach świata.
Konkurencja wytykała mu bluźnierczy stosunek do sacrum, niezdrową fascynację krwawymi historiami, wtłaczanie scen biblijnych, tak miło uładzonych i oswojonych przez renesansowych mistrzów, w nowoczesne kostiumy i scenografie. Jak pisze pod koniec swojej powieści o Caravaggiu „A Name in Blood” (2012) walijski pisarz Matt Rees: „Przez stulecia krytycy pogardzali Caravaggiem, uznając go za...
75. rocznica wyzwolenia obozu koncentracyjnego Auschwitz, uroczystości, spotkania z tymi, którzy przeżyli inferno, wybrzmiewające co artykuł i co program telewizyjny hasło „Nigdy więcej”. A tymczasem taki news: 37 procent Niemców pytanych o to, czy należałoby mniej zajmować się narodowosocjalistyczną przeszłością, odpowiada twierdząco. To wynik ankiety przeprowadzonej kilka dni przed obchodami rocznicy, a mającej zdiagnozować dzisiejszy stosunek Niemców do pamięci o Holokauście.
To jak to jest z Niemcami? Z jednej strony kustosze pamięci zgodnie z hasłem „Nie wieder!”, z drugiej stęsknieni za amnezją. Patrzę na Berlin, z jego arteriami, parkami, pomnikami, dzielnicami muzułmańskimi i siatką s-bahnów. Niedoszła stolica świata...
Szaliki są dwa. Jeden z polaru za 5 euro i cienki, lepszy gatunkowo za 20 euro. – Schröder chyba taki nosił… kup mi ten! – No nie, on by czegoś takiego nie założył! A właśnie że tak! Bierzemy szalik, notatnik i długopisy. Para socjaldemokratów jeszcze chwilę spiera się przy stoisku z partyjnymi gadżetami, w końcu wychodzą z torbą wypchaną szalikami, notesami w czerwonej masywnej oprawie i bluzą z logiem SPD. Sprzedawca dorzuca jeszcze pięć pozytywek wygrywających motyw: „Bracia, ku Słońcu, ku wolności!”. „Trzeba kręcić korbką” – rzuca na pożegnanie.
Ja też dostaję pozytywkę i grę memory z obrazkami nawiązującymi do 156-letniej historii SPD. Odkrywa się dwa kartoniki z Willym Brandtem i punkt zdobyty. Potem jednakowe kartoniki z feministycznym motywem i kolejny punkt....
Niemiecki dziennik „Tagesspiegel”. Wydanie z 7 grudnia. Na stronie 32 tekst zatytułowany: „Przeciw stygmatyzacji przerywania ciąży”, kilkanaście stron dalej artykuł „Żadnego krzyku. Nic. Cisza”. W tym pierwszym laudatio na cześć organizacji szkolących przyszłych aborcjonistów, w drugim historia matki, której kilkudniowe dziecko umiera na szpitalnym łóżku. Kobieta ubierająca swoje dziecko w śpiochy do trumny, a za rogiem profesjonalnie i sterylnie zadawana śmierć. Nowocześnie i trendy.
„Kiedy ktoś mnie pyta, ile mam dzieci, odpowiadam: dwójkę. Jedno żyjące i jedno martwe. Ludzie niechętnie mówią o śmierci” – pisze na łamach „Tagesspiegla” Katja Demirci, wspominając klatka po klatce tydzień z życia jej pierwszego dziecka. Jedyny tydzień. Narodziny, strapione miny lekarzy,...