Stefan Czerniecki
Dotarcie do tej irańskiej wioseczki to jak wkroczenie do innego świata. Z inną kulturą i obyczajami, lecz nie nieprzychylnego. Ale właśnie spojrzenie na to miejsce bez europejskich przyzwyczajeń sprawi, że być może uda się nam odkryć wyjątkowość Kandovan. Wioski położonej w górach tzw. Azerbejdżanu Wschodniego.
W ciemnej izbie widać ledwo tlącą się plamkę. To dogasający płomień z grzewczej kozy. Stojący w rogu pustego pomieszczenia piec jest w tej chwili jedynym przedmiotem, który ma tak wyraźny zarys. Prócz niego widać tylko cztery gołe ściany. W przedświtowej szarzyźnie ciężko rozpoznać, co dokładnie leży na podłodze. Dopiero gdy przyzwyczai się wzrok… Oto kilka porozrzucanych toreb, dwa otwarte plecaki, poskładane w kostkę ubrania. I ...
O tym miejscu wie niewielu. Nie wiedział o nim średniowieczny rycerz Don Fuas Roupinho. Nie wiedział odkrywca Vasco da Gama. Nie wiedział amerykański surfer Garrett McNamara. A wszyscy oni gdy dowiedzieli się o nim i wreszcie tu trafili, od razu znaleźli to, czego szukali. I nie zawiedli się.
– Ile spódnic masz dzisiaj na sobie?
– Siedem – odpowiada nie bez dumy.
– Moi znajomi pytają, czy pokażesz – upewniam się z pewną dozą zażenowania odnośnie do złożonej własnej propozycji. – Bo twierdzą, że to niemożliwe…
– A, proszę bardzo! Raz, dwa, trzy… – kobieta nachyla się nad rąbkami koronkowo zakończonych spódniczek i zaczyna liczyć. – Cztery, pięć, sześć… I ostatnia. Siedem. Jest jak mówię!
– Tłumaczyłem wam. Zawsze tu stoi – zwracam...
Świat poznany versus świat wciąż nieodkryty. Pejzaż oswojony versus to, co nowe, nieznane. A czasem wręcz dziwaczne. Na styku trzech latynoskich państw, otoczony nieprzejednaną zieloną selwą znajduje się skrawek świata, który wciąż czeka na odkrycie. Który zdaje się posiadać pradawną wiedzę sprzed lat. Setek milionów lat.
Mamy pozwolenie! Szaman się zgodził! Jutro wyruszamy! – José wydaje się bardzo podekscytowany.
– To znaczy, że mamy zielone światło, tak?... – Mariusz jakby nadal nie dowierzał.
– Tak, otrzymaliśmy oficjalną zgodę, aby udać się na szczyt. W sumie mało kto teraz o nią pyta… – zawiesza na chwilę głos dwudziestokilkuletni Indianin. – Ale ja wolałem się upewnić. To zawsze wychodzi bardziej elegancko. A teraz idź i wyśpij się dobrze, Mario....
Wyobraź sobie huraganowy wiatr, który niemal cię przewraca. Wyobraź sobie zacinający nieustannie deszcz. I fakt, że nie masz żadnej ścieżki. Biegniesz po zmarzniętych murawach, zapadając się w nich raz po raz. Wyobraź sobie te przewyższenia. Po 600–800 metrów. Wbieganie na pagóry mające 1000–1200 metrów n.p.m., a potem zbieganie z nich do poziomu 200 metrów n.p.m. Czasem w śniegu, czasem w błocie. I ta przerażająca pustka. Świadomość, że jesteś tu zupełnie sam.
Pojedynczy snop latarki podświetla kolejne fragmenty spowitej w ciemnościach chaty. Prześlizguje się wpierw po szerokim blacie stołu ustawionego pod oknem. By zaraz dalej opaść gwałtownie do samej ziemi, oświetlając stojącą w narożniku skrzynię. Na drugiej ścianie widać podwójną...
Wounded Knee dla współczesnych potomków Czerwonoskórych jest niczym dla Polaków Katyń. Ta polana to miejsce kaźni. Arena bezdusznej masakry. Trudno się dziwić, że w 1973 roku prawnuki zabitych podjęły dramatyczną akcję okupowania cmentarza. Współcześni Dakoci chcieli zachować chociaż tyle.
„Tak dalej być nie może…” – indiański wódz Wielka Stopa okrył się szczelniej swą futrzaną narzutą. Tego roku zima na Wielkich Równinach była wyjątkowo surowa. Milczenie towarzyszy było aż nadto wymowne. Wśród zebranych panował nastrój powagi i uzasadnionego lęku. Co powie wódz? Co finalnie postanowi? „Bracia, ja wiem, że Szalony Koń nie byłby z nas dumny” – Wielka Stopa powoli cedził wyrazy. „Zdaję sobie sprawę, że nasi wojownicy nie po to przed ponad piętnastu laty zwyciężali pod...
Pages
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- …
- następna ›
- ostatnia »