Ekoszaleństwo

24 września 2007 r. na sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ Václav Klaus mówił m.in.: „Politycy powinni dbać o to, aby koszty proponowanych przez nich działań nie były większe od efektów. [...] Muszą tak postępować również wtedy, gdy jest to niepopularne lub niezgodne z modą i polityczną poprawnością. [...] Skutki przyjęcia hipotezy o zmianach klimatycznych jako zagrożeniu realnym, powszechnym, aktualnym i spowodowanym przez działalność człowieka byłyby tak brzemienne, że powinniśmy zastanowić się dwa razy, zanim podejmiemy jakiekolwiek dalekosiężne decyzje. Obawiam się, że tak się jednak nie dzieje. [...] Również ci politycy, którzy wierzą w istnienie powszechnego globalnego ocieplenia – ja do nich nie należę – a zwłaszcza ci, którzy wierzą, że jest ono skutkiem działań człowieka, są podzieleni: niektórzy z nich chcą kontrolować i ograniczać globalne zmiany klimatyczne (i są gotowi wydawać na to ogromne środki finansowe), inni zaś stawiają na naturalne zdolności adaptacyjne człowieka, na modernizację i postęp techniczny, przede wszystkim na błogosławione skutki przyszłego wzrostu bogactwa i dobrobytu [...] Ten drugi wariant jest wprawdzie mniej efektowny i pozornie mniej ambitny, ale obiecuje o wiele więcej niż ten pierwszy”. Sesja była poświęcona zmianom klimatycznym, a mowę Klausa można nazwać śmiałym, odosobnionym głosem protestu przeciw „globalnej mobilizacji przeciw klimatowi” (za możliwość dokładnego cytowania prezydenta pragnę podziękować p. Bolesławowi Banaszkiewiczowi