Rekolekcje dla odchodzących

Do tego roku rządziły przemiennie ugrupowania o solidarnościowych korzeniach i SLD. Po raz pierwszy porażka partii postsolidarnościowej nie oznacza powrotu do władzy postkomunistów. W listopadzie dwie wielkie partie wyrosłe z antykomunizmu wymienią się u steru rządów. Po raz drugi SLD został zepchnięty do głębokiej defensywy. Jeśli jego klęska nastąpi po raz trzeci, to napiszę, że postkomuniści są „polityczną resztówką”. Napiszę to z satysfakcją, biorąc rewanż za lata, gdy w stronę katolickich posłów Znaku padały zarzuty, że są „reakcyjną” i „klerykalną resztówką”. Jesteśmy na najlepszej drodze do tego, aby polski system partyjny został na trwałe zagospodarowany przez dwie partie antykomunistyczne. Jeszcze tylko krok, a będziemy wybierać między republikanami z PiS a demokratami z PO, między konserwatystami z PiS a liberałami z PO. Wyborcy najwyraźniej tego chcą. Skoro chcą, to politycy powinni ten podział sformalizować dzięki jednomandatowym okręgom wyborczym (na początek co do połowy sejmowych mandatów). 21 października Senat został wybrany w sposób zbliżony do wyborów większościowych – dlatego mamy w nim wyraźną większość (PO) i wyraźną opozycję (PiS). A także „niezależnego” senatora Cimoszewicza. Układ sił w tej izbie jest jasny i funkcjonalny. Szkoda tylko, że jest to jedynie izba refleksji i... nagroda pocieszenia dla polityka skrzywdzonego przez kobietę. Póki nie zmienimy ordynacji wyborczej, póty próg przekraczać będą również niewielkie ugrupowania ludowe i lewicowe.