Marzec’68 – pochlebne plotki i miażdżące cyfry

Bunt 1968 r. nie był kaprysem jednego środowiska, lecz miał charakter pokoleniowy i ogólnonarodowy! Demonstracje w Gdańsku, Wrocławiu i w Krakowie, właśnie dzięki dołączeniu się nie-studentów przewyższyły liczebnością Warszawę! Ruch warszawski odegrał rolę detonatora, ale rozlewając się po kraju, stawał się buntem młodzieży wszystkich środowisk. Marzec 1968 r. pozostaje zakłamany – zakłamywali go bowiem niemal wszyscy. Z jednej strony, propaganda partyjnej frakcji „Chamów”, mających do dyspozycji środki masowego przekazu, lecz także niejawne materiały SB, z drugiej – frakcja partyjnych „Żydów”, która na emigracji dorwała się do „wolnych” mediów i zamieniała polityczną klęskę w propagandowy sukces. Do obiegu weszły dwie fałszywe relacje, dwie historyczne plotki, zaś współcześni badacze – spierając się o to, która z nich jest prawdziwa – w istocie poświęcają się ich doskonaleniu. Myśli, że mogą być bojownikami dwóch różnych, lecz jednako kłamliwych narracji, rzecz jasna, nie dopuszczają. Współczesny czytelnik skazany został w ten sposób na wybór między narracją byłych ubeków, którzy tracili władzę, a narracją esbeków, którzy po tę władzę sięgali. Rozplątanie tych wszystkich kłamstw przekracza ramy artykułu. Ograniczmy się do plotek najczęściej narzucanych jako prawdy. 1. Narodowa tragedia Żydów W tej wersji Marzec’68 przedstawiany jest jako wybuch polskiego antysemityzmu być może na podłożu chrześcijańskim, być może zupełnie irracjonalnego.