Ukraińskie Karpaty - Ostatnie zaścianki

W końcu XIX w. szlachta saska na ziemiach ojcowskich rozlokowała się w większości na Bojkowszczyźnie. Od jednego kiedyś przodka, teraz wywodziły się już całe rody, stanowiące liczne rodziny zajmujące wioski. Stanem materialnym od chłopów odróżniali się nieliczni, lecz kulturalnie stali na wyższym poziomie. Najsłynniejszymi rodami, które odgrywały rolę w lokalnych społecznościach, byli Winniccy, Kulczyccy, Gordyńscy, Ilniccy, Wytwyccy, Zubrzycy, Jaworscy, Komarniccy, Rudniccy, Matkowscy. Chociaż szlachta jako warstwa społeczna w XX w. przestała istnieć, pojęcie szlachectwa nadal żyło w świadomości ludzi. Pojęcie honoru ceniono bardzo wysoko i nierzadko szlachcic mógł stracić wszystko oprócz niego. Taką dewizą kierowała się większość mieszkańców szlacheckich zaścianków. Tak uczono dzieci w domu i tak starano się postępować w rzeczywistości. Przed drugą wojną światową szlachta zaściankowa tworzyła szlacheckie wsie. Zwyczaj kazał, by szlachcic do szlachcica miał szczególny szacunek. Małżeństwo z osobą spoza rodu szlacheckiego było źle widziane. I nie chodziło wcale o dyskryminację innych, a o przestrzeganie obyczajów spokrewniania z innymi rodami, w których panował odpowiedni kult dziedzictwa kulturowego, dzieci miały wychowanie (niekoniecznie szkolne), ród znał swoją historię i dbał o nią – w rodzinach chłopskich w owym czasie świadomości takiej nie było. W czasach komunistycznych słowo „szlachcic” było na terenach ukraińskich tożsame z pojęciem „Polak”. Twierdzono, że