Wrzesień 2007

W Polsce mamy specyficzne warunki. W naszej sytuacji rola przywódców politycznych jest w tej materii większa. Z drugiej strony obserwujemy działania środowisk skrajnych. Są na ogół przesadne, nietrafne lub zgoła głupie. Warto jednak zastanowić się, czemu te środowiska uzyskały niemal monopol, swoją drogą uprawniony, na sprzeciw wobec narzucania Polakom tej ideologii. Czy nie jest to efektem tego, że prawica rządząca nie tyle porzuciła sprawę, ile całkowicie ją lekceważy? Pozwoliła narzucić sobie wielce pomocny wrogim ideologom model myślenia. Owi przeciwnicy, którzy próbują zideologizować wszystko i dobrze wiedzą, gdzie i od czego zacząć, zawyrokowali jednocześnie, że ideologizowanie czegokolwiek to wstyd i hańba. Rządzący nie tylko pozostają bierni, ale kiedy już muszą, zawstydzeni odżegnują się od jakiejkolwiek ideologii (w czasie bezlitośnie toczonej wojny kulturowej!). Zachodzi zresztą obawa, iż w każdych warunkach zajęci czystą polityką i grami partyjnymi też traktowaliby rzecz jako sprawę czwartorzędną lub próbowaliby problemu nie dostrzegać. W ważnym artykule pt. „Wojna kultur a polityka polska”, w „Rzeczpospolitej”, Bronisław Wildstein (notabene postrzegający zbyt różowo sytuację w USA) zarzucił rządzącym instrumentalne traktowanie kultury dla uzyskania, wątpliwych zresztą, doraźnych korzyści politycznych. Nie wiem, czy ma rację, ale ujmuje kwestię tak, jak należy. Całościowo. To u nas rzadkie. Lewicowo-liberalny idiom (określenie Wildsteina) wygrał w zasadzie