Z nocnej szafki

Dwie następne książki można zaliczyć do gatunku modnej, acz pasożytniczej literatury pogrobowej. Od tradycyjnych powieści biograficznych różnią się tym, że nie beletryzują znanych życiorysów, a dodają do nich epizody, które nigdy nie miały miejsca, choć teoretycznie wydarzyć się mogły. Mieliśmy więc już tajemnice Agathy Christie, sekrety sztukmistrza Hundiniego, zbrodnię Kanta (Immanuela) czy amerykańskie przygody sir Conan Doyle’a. Osoba bohatera gwarantuje zainteresowanie czytelników, reszta zależy od talentu autora. Z tym bywa różnie. W „Sekrecie Freuda” Jeda Rubenfelda znajdziemy elementy niezłego czytadła, tajemnicze zbrodnie, piękną dziewczynę, zawikłaną intrygę i pokręcone charaktery ludzi z elity. Jest też sugestywnie odmalowany Nowy Jork z początku XX w., z jego klimatem, realiami i konfliktami. Najmniej jest Freuda i jego świty. Niby jego rady mają wpływ na rozwój śledztwa, ale gdyby wyrzucić go z powieści, jej fabuła nie uległaby zmianie, a pozbawiona dygresji na temat psychoanalizy – zyskałaby na zwartości. A tak nie do końca wiadomo, czy jest to wykład o teoriach słynnego wiedeńczyka inkrustowany wątkiem kryminalnym, czy odwrotnie. „Cień Poego” Matthewa Pearla, autora wydanego u nas „Klubu Dantego”, bierze się za poważniejsze wyzwanie. Próbuje wyjaśnić zagadkę śmierci genialnego amerykańskiego pisarza – romantycznego poety, słusznie uważanego za praojca co najmniej trzech gatunków literackich: kryminału, horroru i fantastyki. Żył niespełna 40 lat, zmagając się