Norwid nie dał rady czy Żeromski połączy związki?

Gdyby dziś poeci ze związków SPP i ZLP potrafili ze sobą rozmawiać jak lwowiak z lwowiakiem... Niestety. Rzeczywistość skrzeczy. Na chwilę wrócę więc do faktów. Na łamach „Gazety Polskiej” wywiązała się polemika. Szef warszawskiego SPP p. Szaruga opublikował tekst, w którym zamieścił parę kłamstw na mój temat i parę na temat Nagrody im. Norwida. Oczywiście odpowiedziałem. Do tego, co nałgał o mnie, nie chcę już dzisiaj wracać, wybaczam mu to na rachunek przyszłego zjednoczenia związków pisarzy. Co do nagrody, chcę tylko wyjaśnić, iż nie jest prawdą, jakoby wyliczeni przez Szarugę pisarze SPP nie otrzymali jej wskutek manipulacji pisarzy z ZLP. Kandydaturę Krasińskiego zgłaszaną przeze mnie utrącili... jego koledzy z SPP, to samo dotyczy Brylla; świetną książkę Rylskiego „Warunek” zgłaszali zaś tak nieporadnie, jakby jej nie czytali lub nie chcieli, by została nagrodzona. Nic więcej do tej dyskusji dodać się nie da, może z wyjątkiem tego, że nagrodzone tomiki Marka Wawrzkiewicza to naprawdę dobra, głęboka, chwilami gorzka liryka miłosna. Życząc p. Szarudze, by osiągnął kiedyś taki poziom, przechodzę do spraw ważniejszych. Mimo zgrzytów i nieporozumień uważam, że połączenie obu związków literackich jest możliwe – dla dobra ich samych i całej polskiej kultury. Obecnie sytuacja jest żałosna: twórcy obu organizacji nie czytają i nie recenzują „wrogich” książek, ba, boją się chodzić na imprezy urządzane przez konkurentów. O tym, że jest coraz gorzej, przekonałem się, kiedy po