Miejsce pod dobry kadr

W ciągu dnia zagląda tu kilka, może kilkanaście osób. Bo i mało kto wie o istnieniu takiego rarytasu na mapie turystycznej wschodniej Polski. Dla mnie to nawet lepiej: będę mógł się tu pokręcić zupełnie sam. Przekraczając po raz któryś już próg innego wymiaru rzeczywistości. Rozśpiewanej nutami ptasiego koncertu, pachnącej wiosennie kwitnącą akacją, z cudnie opalanymi się w słońcu drewnianymi chatkami. Rzeczywistości stanowiącej gotowy plener dla filmu historycznego. Zresztą 21 scenarzystów już coś nieco może o tym powiedzieć…

Krajowa trasa numer dwa łącząca Warszawę z Terespolem. Odcinek między wiecznie zakorkowanym Kałuszynem a siedemdzięsięciopięciotysięcznymi Siedlcami. W tych dniach bardzo rozkopany w związku z budowaną obok autostradą. Po zasypanej pochodzącym z pobliskiej budowy pyłem i piaskiem szosie co rusz ślamazarnie toczy się jakaś koparka bądź wywrotka. Wkoło słychać warkot wiertnicy. Huk przesypywanego gruzu. Grzechot pracującej betoniarki. Pędzące do tej pory po pustawej dwupasmowej ekspresówce samochody tutaj muszą już zwolnić. A ich kierowcy uzbroić się w cierpliwość. Niektórzy natomiast uciekają w okoliczne odnogi. Czy będą w ten sposób szybciej u celu, to raczej wątpliwe. Ale to, że pojadą znacznie bardziej urokliwą trasą od tej dotychczas, jest oczywiste.

Podobnie jest w mijanej małej miejscowości Bojmie. Tu, gdzie tak często w pobliskiej zatoczce przy przystanku autobusowym chowają się panowie z siedleckiej drogówki.