Dzieci ulicy

Dzieci ulicy łączy poczucie zaniedbania, braku akceptacji przez najbliższe im środowisko, brak poczucia przynależności do rodziny, a także nieufność. Bardzo istotnym problemem jest także poczucie odrzucenia w wymiarze psychicznym i społecznym. Pozbawione zainteresowania i miłości, włóczą się po ulicach, popadając w kłopoty. Stają się sprawcami, ale często także ofiarami przestępstw. Dzieciństwo to czas, w którym dziecko winno cieszyć się miłością rodziców, nieustanną i czujną, chroniącą przed złem współczesnego świata i jednocześnie wychowującą do życia w nim. To okres beztroski, nawet jeśli pojawiają się problemy, którym trzeba sprostać, a zaradzić im łatwiej, gdy otrzyma się odpowiednie i przyjazne wsparcie. To czas, w którym najważniejsza jest rodzina i jej miłość. Niestety, nie wszystkie dzieci jej doświadczają. Niektóre stają się dziećmi ulicy. Mijamy je, nawet o tym nie wiedząc. Albo wiedząc. Bezrefleksyjnie bądź świadomie, w poczuciu, że nie tak powinno wyglądać ich dzieciństwo. Dzieci ulicy – kim są? Próby definicji „dziecka ulicy” Rada Europy w Strasburgu, na podstawie badań przeprowadzonych w 24 krajach, sformułowała następującą próbę definicji owego zjawiska: „Dzieci ulicy to dzieci poniżej 18. roku życia, które przez krótszy lub dłuższy czas żyją w środowisku ulicznym. Przenoszą się z miejsca na miejsce i mają swoje grupy rówieśnicze i inne kontakty. Są zameldowane pod adresem rodziców lub jakiejś instytucji socjalnej.