Nie pozwólmy uśpić Kościoła

Rozmaite potrzeby Liczba diecezji katolickich (w tym też greckokatolickich) nie uległa zmianie. Jest ich na tyle dużo i na tyle są dopasowane do sytuacji demograficznej, że w najbliższym czasie nie będzie potrzeby tworzenia nowych struktur. Nie zmieniły się też granice między diecezjami, choć w wielu miejscowościach, zwłaszcza w rozwijających się metropoliach, wciąż powstają nowe parafie i ośrodki duszpasterskie. Zmieniła się jedynie sprawa ordynariatu dla tych obrządków wschodnich, które nie mają swojego biskupa. I tak w 2007 r. jedyna parafia bizantyjsko-słowiańska w Kostomłotach k. Kodnia została za zgodą Stolicy Apostolskiej podporządkowana nie, jak do tej pory, prymasowi Polski, ale biskupowi siedleckiemu. Z kolei w tym samym czasie obrządek ormiańsko-katolicki przeszedł z jurysdykcji prymasa pod jurysdykcję arcybiskupa warszawskiego, który zreorganizował jego struktury, tworząc trzy parafie personalne. Zmiany, choć, niestety, ewidentnie na niekorzyść, nastąpiły w biskupstwie polowym, gdyż w związku z mieszającą się liczbą wojska polikwidowano wiele parafii. Wiele innych czeka podobny los. Kolejną sprawą jest budownictwo sakralne. A tu następuje widoczny regres. Z jednej strony, potrzeba wznoszenia kolejnych kościołów jest niewielka. Z drugiej, widać kryzys ekonomiczny i obniżanie się poziomu materialnego wiernych. Co za tym idzie – niektórych inwestycji nie można ukończyć. Szczególnie widać to na przykładzie Świątyni Opatrzności w Warszawie, której