Święta Wielkiejnocy

Niedzielę Zmartwychwstania Chrystusa poprzedza Wielki Tydzień, którego początkiem jest Niedziela Palmowa, zwana w dawnych czasach także Kwietną lub Wierzbową. Przypomina ona uroczysty wjazd Jezusa do Jerozolimy. Od czasów Jana Pawła II niedziela ta obchodzona jest w Kościele jako Dzień Młodzieży, gdyż osobami witającymi Jezusa byli głównie młodzi ludzie, zrywający z palm zielone gałązki i wołający: „Hosanna Synowi Dawidowemu”. Z kolei w tradycji polskiej, głównie krakowskiej, zachował się też zwyczaj obchodzenia domów przez „pucheroków”, wywodzący się z dawnych kwest żaków, którzy w tym dniu barwnie poprzebierani wychodzili z miasta do okolicznych wiosek, aby kwestować żywność i datki na święta. Trzy kolejne dni Wielkiego Tygodnia, choć niczym w liturgii się nie wyróżniają, przypominają trzydniowy pobyt Jezusa w Jerozolimie i Betanii, a także kilka wydarzeń opisanych w ewangeliach. Na przykład w Wielką Środę wspominamy zdradę Judasza. Najważniejszym wydarzeniem Wielkiego Tygodnia jest jednak Triduum Paschalne rozpoczynające się w Wielki Czwartek. W tym dniu rano biskup wraz ze swymi kapłanami sprawuje w katedrze msze święte Krzyżma Świętego, w czasie których święci się olej potrzebny do sakramentalnych namaszczeń. Z kolei wieczorem w świątyniach parafialnych odprawiana jest msza św. upamiętniająca Ostatnią Wieczerzę oraz ustanowienie sakramentów Eucharystii i kapłaństwa. Z tego też względu w tym dniu wszyscy księża i biskupi obchodzą swoje święto. Po liturgii