Poeta i dwie Polski

Nokaut może być elegancki Książka liczy (wraz z przypisami) 663 strony. Opowiada o rodzinie Poety, o jego lwowskiej młodości i o pierwszych dniach wygnania – w PRL. Jest prawie niemożliwością, by pozycja tej objętości, do tego spełniająca wymogi poprawności naukowej nie była nużąca w czytaniu. A jednak autorowi prawie to się udało. Żebrowski przyjął gawędziarski styl narracji, ubarwia swą opowieść dygresjami i anegdotkami, nie dba o poprawność polityczną. Niektóre z opowiastek są już znane, ale zawsze „działają”. Jako dowód niech służy anegdota o rozprawie CK sądowej przeciw pijakowi, który oświadczył, że „ma w dupie Najjaśniejszego Pana”. Bano się srogich wyroków i że przy tej okazji CK Sąd będzie musiał powtórzyć słowa pijaka. Tymczasem CK Sąd wlepił mu kilka dni paki za „rozpowszechnianie nieprawdziwych wiadomości o miejscu pobytu Jego Cesarsko-Królewskiej Mości”. Elementem staroświeckiej elegancji jest rycerskość wobec przeciwników, zwłaszcza zaś wobec dam – choćby głupich. Przykład pierwszy: wspominając o politycznych polemikach swego Wuja, Żebrowski pisze: „w jednej z wypowiedzi Poeta rozgniewany niegodziwością osoby niegdyś mu drogiej, stwierdził, iż zupełnie nie pojmuje formuły »socjalizmu z ludzką twarzą«, nie znosi bowiem hybryd – potwór powinien mieć twarz potwora”. Żebrowski nie podaje nazwiska owego niegodziwego polityka – więc i my tego nie zrobimy. Dla ułatwienia poszukiwań bardziej dociekliwym badaczom zacytujemy wypowiedź Poety in extenso