Polska postkolonialna

Sprzeda runo, kupi volkswagena W czasach, kiedy nowożytne imperia europejskie zaczynały erę kolonizacji innych kontynentów i kultur, Wolter, usprawiedliwiając rozbiory Rzeczypospolitej, nazwał Polaków pogardliwie „Irokezami Europy”. Rzeczywiście, rozbiory Polski były formą kolonizacji wewnątrzeuropejskiej. Dopóki jednak w Polakach żył dawny duch wolności, bronili się. Wywoływali powstania, odrzucali pogardliwy dyskurs dominacji, który na ich temat stworzyli zaborcy i opłacani przez nich propagandyści. Przy każdej okazji starali się odbudowywać struktury państwa polskiego, nawet jeśli bywało to tylko państwo podziemne. Warto więc zapytać, dlaczego dziś ta niepodległościowa tradycja, w której nas wychowano, znowu jest przedmiotem tak gwałtownego ataku niektórych publicystów? I dlaczego Polacy w swej masie uwierzyli, że bezwarunkowa podległość europejskim strukturom unijnym, rosyjskim służbom specjalnym oraz niemieckim pieniądzom zapewni ludności tego kraju to, czego nie dałyby jej samodzielne, polskie rządy? Jednym z wielu powodów takiego stanu rzeczy wydaje się społeczna geneza osób tworzących dzisiejsze kierownictwo Platformy Obywatelskiej i od pięciu lat nadających charakter polskiej polityce. Główni liderzy dawnego Kongresu Liberalno-Demokratycznego (dziś PO): Tusk, Bielecki, Lewandowski wywodzą się z terenów, które jeszcze całkiem niedawno – w XIX i XX w. – były obszarem intensywnej kolonizacji niemieckiej i na których postkolonialne struktury społeczno