Trzeci agresor

14 marca 1939 r. sejm słowacki proklamował niepodległość. Na czele Republiki Słowackiej jako premier stanął ks. Jozef Tiso. Władzę w kraju przejęli działacze związani ze Słowacką Partią Ludową (SPL). Powstała ona na początku XX w., jej założycielem i liderem był katolicki ksiądz Andrej Hlinka (1864–1938), miała orientację narodowo-katolicką i domagała się autonomii dla Słowacji. Cel ten osiągnięto wraz z klęską Czechosłowacji w październiku 1938 r. Powstanie niepodległej Słowacji natychmiast uznała Polska, chcąc włączyć nowe państwo do swojej strefy wpływów. Jednakże dla Tiso i jego otoczenia lepszym protektorem młodego państwa wydawał się Adolf Hitler. Już 23 marca 1939 r. na mocy układu słowacko-niemieckiego Niemcy podjęły się ochrony niepodległości i integralności Słowacji. W zamian strona niemiecka otrzymała prawo posiadania baz wojskowych w zachodniej części Słowacji. Następstwem układu było również odsunięcie od władzy części nastawionych propolsko działaczy SPL. Po utworzeniu poselstwa polskiego w Bratysławie strona polska nawiązała kontakty z przedstawicielami dowództwa armii słowackiej. Początkowo wydawało się, że zainteresowanie to jest obopólne. 21 marca 1939 r. polski chargé d’affaires Mieczysław Chałupczyński informował polskie MSZ o życzliwym stosunku do Polski gen. Ferdinanda Čatloša (naczelnego dowódcy armii słowackiej). W rozmowie z Chałupczyńskim Čatloš uważał współpracę z Niemcami za „smutną konieczność, z której należy wynieść możliwe największe korzyści