Stanisław Thiel w walce o Polskę Niepodległą

Awanse i odznaczenia 6 stycznia 1919 r. przyłączył się do powstania wielkopolskiego i objął dowództwo lokalnego odcinka frontu. Następnie został mianowany dowódcą wojskowym powiatu ostrzeszowskiego. Podlegał mu 160-osobowy oddział, który ubezpieczał odcinek frontu południowego. Toczył z nim zwycięskie potyczki z Niemcami: 14–15 stycznia 1919 r. w rejonie Kobylej Góry i Ligoty; 18 stycznia – pod Korzeniem k. Kępna; 19 stycznia – na linii Parzynów–Rogaszyce; 29 stycznia – pod Torzańcem. Po zawieszeniu broni jego oddział wchodzący w skład 12. p. strz. wlkp. (III bat.), osłaniał linię demarkacyjną. 13 kwietnia 1919 r. dekretami NRL nr 42 i 43 został mianowany porucznikiem, a następnie kapitanem wojsk wielkopolskich. 6 czerwca 1919 r. NRL dekretem nr 134 przyznała mu stopień kapitana ze starszeństwem od 1 marca 1914 r. i tym samym dekretem awansowany na majora ze starszeństwem od 1 marca 1918 r. W sierpniu 1919 r. objął dowództwo 11. Pułku Strzelców Wielkopolskich, który od grudnia pełnił służbę graniczną na linii demarkacyjnej pod Kępnem. W dniach 17–19 stycznia 1920 r. brał udział w objęciu przez Polskę części pow. kępińskiego oraz części Śląska. Wkrótce wyjechał na front wschodni. W kwietniu 1920 r. odszedł z dowództwa pułku i od czerwca był zastępcą szefa I Departamentu MSWoj., po czym objął 69. pp. Dowodził nim do lipca, następnie został dowódcą 33. Brygady Piechoty w składzie 17. DP. Walczył pod Wilejką, nad Swisłoczą oraz pod Modlinem. Dekretem nr 2140 z