Pan Jezus nie miał narkozy

Ksiądz zaprasza na komplety Jego zdecydowana postawa patriotyczna rychło wzbudziła zainteresowanie rosyjskich władz. Młody ksiądz Łoziński trzy lata po przyjęciu święceń został pozbawiony wolności. W przyszłości jeszcze drogo zapłaci za przywiązanie do Kościoła i ojczyzny. Tym razem rosyjskie władze zarządziły trzyletnie internowanie w klasztorze w Agłonie na terenie dawnych Inflant Królewskich. Po niespełna dwuletnim pobycie w odosobnieniu władze carskie zastosowały wobec duchownego prawo łaski, które wywalczyli dla niego rodzice. Zanim powrócił na petersburskie uczelnie, przez kilka lat tułał się po parafiach Imperium. Pracował jako duszpasterz m.in. w Smoleńsku, Tule, Rydze. W 1904 r. osiadł na stałe w Mińsku. Początkowo jako ksiądz w kościele filialnym pw. Znalezienia i Podwyższenia Krzyża Świętego tutejszej Kalwarii, rok później został mianowany na proboszcza mińskiej katedry. Rozpoczął dynamiczną działalność duszpasterską oraz patriotyczną. Owocem tej pierwszej było niemal masowe przechodzenie miejscowych unitów na obrządek rzymskokatolicki. Efektem drugiej – organizowane w prywatnym mieszkaniu księdza Łozińskiego zakonspirowane polskie kursy nauczycielskie. Informacje o postawie katedralnego proboszcza na tyle zaniepokoiły władze rosyjskie, iż doprowadziły one do odwołania młodego księdza z Mińska. Po ciężkiej chorobie Zygmunt Łoziński powrócił na listę wykładowców Seminarium i Akademii Duchownej dopiero w 1906 r. Prowadził zajęcia z Pisma Świętego i