Dokumenty bezpieki

Najliczniejsza dokumentacja dotycząca Powstania Poznańskiego 1956 r. obejmuje około 500 tomów dokumentacji dochodzeniowo-śledczej. Już 28 VI zostali wysłani do Poznania funkcjonariusze śledczy Komitetu ds. Bezpieczeństwa Publicznego z Warszawy, którzy objęli bezpośredni nadzór nad prowadzonym śledztwem, mającym na celu m.in. ustalenie najaktywniejszych uczestników wydarzeń. Przez następnych kilka tygodni aresztowano kolejne osoby podejrzane o udział w proteście. Przesłuchania prowadzili funkcjonariusze śledczy z Wojewódzkiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Publicznego w Poznaniu oraz z centrali. W aktach spraw znajduje się niezliczona liczba protokołów przesłuchań. Ich lektura pozwala zauważyć, że wielu z zatrzymanych początkowo odmawiało składania zeznań lub unikało udzielania odpowiedzi. Pytani o personalia współuczestników wydarzeń twierdzili, że nie znają ich imion oraz nazwisk, i ograniczali się tylko do krótkiej charakterystyki wyglądu. Szczególna wartość źródłowa dokumentacji dochodzeniowo-śledczej polega na tym, że zawiera wiele dotąd nieznanych fotografii zatrzymanych osób. Interesujące są również zdjęcia z przeprowadzanych przez funkcjonariuszy bezpieki wizji lokalnych. Po stłumieniu robotniczego buntu w Poznaniu funkcjonariusze UB przystąpili do planowych działań mających na celu ustalenie jak największej liczby osób biorących udział w manifestacjach (sprawy o kryptonimach „Prowokator”, „Bojówkarz”, „Szkodnik” itp.). Dokumentacja „operacyjna” pochodzi jeszcze z lat 80