Asystencja to sprawa ludzkiej godności

Powiem mocno: to nienormalne, że w sytuacji, gdy za godzinę pracy terapeuty w gabinecie płacimy nawet 300 zł – za pracę, w której asystent osobisty jest narażony na znaczne obciążenia psychofizyczne, niekiedy urazy, i ponosi ogromną odpowiedzialność, rząd proponuje wynagrodzenie w widełkach 46–52 zł za godzinę brutto. To już nie jest niepoważne – to obraźliwe dla osób, które wykonują tę pracę. To nierealne, aby ściągnąć do tej pracy odpowiedzialne i zaangażowane osoby – z Katarzyną Roszewską rozmawia Krzysztof Wołodźko.

Czym jest asystencja osobista i jakiego rodzaju wsparcie obejmuje?

Asystencja osobista to usługa polegająca na indywidualnym wsparciu przy wykonywaniu czynności, których osoba z niepełnosprawnością nie może wykonać samodzielnie. Dotyczy więc tylko części osób z niepełnosprawnościami. Tych osób, które wymagają pomocy czy to poza domem, czy również we własnym domu w zwykłych czynnościach; które bez tego wsparcia nie są w stanie realizować ról społecznych, a przy najgłębszej niesprawności – nawet samodzielnie egzystować.

To oznacza konieczność stałej pomocy?

W powszechnym odbiorze asystencja osobista może kojarzyć się z ciągłym, całodobowym wsparciem świadczonym osobom z poważną niepełnosprawnością ruchową (na przykład osobom leżącym lub poruszającym się na wózku elektrycznym z tetraplegią). Ale to usługa potrzebna również osobom wymagającym tylko częściowo pomocy drugiej osoby, także z innymi niepełnosprawnościami.