Zdrowie – niedoceniony wymiar polityki

Mimo wszystko nie zdajemy sobie sprawy, narzekając na publiczną ochronę zdrowia, jak kosztowny byłby zakup tych wszystkich świadczeń na rynku komercyjnym. To system, który nie odpowiada wszystkim naszym potrzebom jako pacjentom, jest nierówny jakościowo, ma wyspy dostępności i białe plamy, ale – przy wciąż zbyt niskich nakładach – sporo daje – z dr. n. med. Marią Liburą rozmawia Krzysztof Wołodźko.

Maria Libura jest doktorem nauk medycznych i nauk o zdrowiu, przewodniczącą Zespołu Studiów Strategicznych Okręgowej Izby Lekarskiej w Warszawie, adiunktem w Zakładzie Zdrowia Publicznego i Medycyny Społecznej Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego. Jest też związana z Uniwersytetem Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie. Współpracuje z Polską Siecią Ekonomii i Klubem Jagiellońskim.

Czy dobra polityka zdrowotna może być gwarantem większej spójności społecznej? Pytam w kontekście wojennym, który właściwie nie istniał, gdy rozmawialiśmy przed laty.

Nierówności w zdrowiu to potężny cios w spójność społeczną. Także w kapitał ludzki, od którego coraz bardziej zależy współczesna gospodarka oparta na wiedzy. Obniżanie składki zdrowotnej, brak płynności finansowej NFZ to zjawiska budzące duży niepokój zarówno wśród pacjentów, jak i świadczeniodawców, podważające zaufanie do państwa. Niestety, politycy różnych formacji nie doceniają tego. Opieka medyczna to polityka uprawiana na największą możliwą skalę – parafrazując Rudolfa Virchowa, XIX-wiecznego niemieckiego