Liberia, czyli demokracja i bieda

W końcu tu jestem! Byłem w dwudziestu paru krajach Afryki, ale nigdy w tym – obok Etiopii – z najstarszą własną państwowością na Czarnym Lądzie. Wiem, że polityczna poprawność zakazuje używania tego terminu, ale ja jestem staroświecki, a w dodatku olbrzymia większość Murzynów – wiem, że to też dziś niepolityczne określenie – jest dumna ze swojego koloru skóry, zatem jaczejki politpoprawności powinny pójść w końcu po rozum do głowy.

Cóż, przyznaję, że po państwie z blisko 180-letnimi dziejami spodziewałem się więcej. To kraj biedniejszy niż wiele innych, które uzyskały niepodległość po upadku kolonializmu w latach 60. Tak, demokratyczny, ale jednocześnie biedny i z wysokim bezrobociem. Na moich oczach runął mit szerzony na Zachodzie przez liberalne elity, że sam fakt posiadania ustroju demokratycznego z automatu daje gospodarczą prosperity. Tu jednak na pewno tak nie jest. Niedawno byłem jako oficjalny obserwator z ramienia PE (skądinąd jedyny Polak) w wyborach prezydenckich w Sierra Leone. Kraj zamożniejszy niż Liberia, a jednocześnie mniej demokratyczny, bo wybory tam po prostu sfałszowano, aby urzędujący prezydent Julius Maada Bio uniknął drugiej tury. Tymczasem w Liberii jestem też w czasie wyborów prezydenckich (znów jako jedyny przedstawiciel Polski w delegacji europarlamentu). Tu głosy liczyli w miarę uczciwie, choć aż przez dwa tygodnie (populacja tego kraju liczy tylko 5,2 mln...). II tura jednak będzie, co przynajmniej o tutejszych