Czym jest… pielgrzymowanie

Pielgrzymowanie to podróż motywowana religijnie. Od zwykłego podróżowania nastawionego na przyjemność odróżnia je dobrowolnie podejmowany trud, to, że wynika ono z aktu wiary oraz sam kres podróży, którym jest miejsce święte. Celem pielgrzymowania jest doświadczenie obecności Bożej w życiu pielgrzyma.

Święty Paweł porównywał ziemskie życie człowieka do pielgrzymowania ku Bogu: tak jak pierwszy ojciec Adam został w wyniku nieposłuszeństwa wygnany z Edenu, aby błądzić po ziemi w trudzie i znoju, tak jego dzieci muszą spełniać swoje życie na ziemi w oczekiwaniu na powrót do domu w Niebie. Wygnanie z raju od pielgrzymki odróżnia jedynie to, że pielgrzym wyrusza dobrowolnie w podróż, aby spotkać się z Bogiem obecnym w miejscu świętym. Jednak metafora podróży i tułaczki po ziemi jest uniwersalna i dotyczy rodzaju ludzkiego jako takiego już od czasów Adama, gdy ludzie, jako rodzaj, stracili kontakt z Bogiem. Człowiek zyskał miano „homo viator” – człowieka pielgrzyma, który w swej wędrówce  pokonuje przeciwności, by osiągnąć Niebo. Gabriel Marcel uznał wręcz „homo viator” za jedyny możliwy sposób funkcjonowania człowieka w świecie: człowiek, który przestałby iść, nie byłby już człowiekiem.

W pielgrzymowaniu wyraża się ludzki akt wiary. Służy ono jej pogłębieniu. Wyruszając w drogę, człowiek godzi się na trud podróży i przepaja go ufność pokładana w Bogu, że droga ku miejscu świętemu odmieni jego życie doczesne. Pielgrzymka jest oderwaniem od