Karakałpakstan. Zapiski

Nazwa trochę jak z bajki dla dzieci albo z ludowej baśni. Jednak istnieje naprawdę. Jest autonomiczną republiką wchodzącą w skład Uzbekistanu. Mieszkańcy mają własny język oparty na tureckim i poczucie etnicznej odrębności. Turyści, którzy przylatują do największego pod względem ludności państwa postsowieckiej Azji, wolą udać się do legendarnych – i pięknych – Samarkandy, Buchary czy Chiwy. Do stolicy Karakałpacji (to polska nazwa) – Nukus – mało kto zagląda, choć mają przecież międzynarodowe lotnisko. Gdy na nim lądujemy, jedyną maszyną, którą widać, jest wojskowy helikopter. Godzina jest ta sama co w Uzbekistanie, a to oznacza, że mamy trzy godziny do przodu w porównaniu z Polską. Wita nas żołnierz z karabinem maszynowym przewieszonym przez ramię. Jego koledzy pilnują lotniska. W samolocie Uzbekistan Airways uczę się nazwy krainy, w której spędzę najbliższy czas: to proste – pierwsza część jest taka jak francuskie helikoptery, a druga jak Pakistan tylko bez literki „i”...

Ichni parlament nazywa się Jokargy Kenes, a tutejszy marszałek Amanbaj Orenbajew jak wszyscy przedstawiciele władzy w Uzbekistanie chwali prezydenta tego kraju Szawkata Mirzijojewa. Alfabet mają tu nasz, a wiele słów brzmi identycznie albo bardzo podobnie do polskich. Wynotowuję: pochta to poczta, ale są też: mebel, market, klinika, doktor, prokuratura, bank, salon, radar – pisane tak jak po polsku – oraz stomatologiya, avto, kanali –podobne i zrozumiałe. Rodak nieznający