Świt i sznur, czyli samorządy stolicy, Gdańska i Radomia

W stanie wojennym na różnych wrocławskich demonstracjach skandowaliśmy: „Wrocław–Warszawa: wspólna sprawa!”. A z kolei podczas pielgrzymki papieża Polaka i Mszy na gdańskiej Zaspie: „Gdańsk–Warszawa: wspólna sprawa!”. Te hasła po latach wracają niczym chichot historii. Co łączy bowiem na przykład władze Warszawy, Gdańska i Radomia? Pogarda dla historii i brak szacunku dla tych, którzy ginęli za Polskę. W stolicy Polski, stolicy Pomorza oraz w mieście protestów w 1976 roku rządzą prezydenci z PO – to ich wspólny mianownik. Czy dlatego przez długie lata nie można było w Warszawie postawić pomnika prezydenta Warszawy, potem RP, profesora Lecha Kaczyńskiego, a władze robiły wszystko, aby tę wielką postać wymazać z kart polskiej historii? W Gdańsku niszczeje Westerplatte, co jest i wielkim wstydem, i wielkim oskarżeniem władz samorządowych tego miasta, które znajdują pieniądze na tzw. parady równości, ale nie mają środków finansowych, aby choćby w elementarny sposób uczcić tych, którzy „czwórkami do nieba szli” (Konstanty Ildefons Gałczyński). W Radomiu natomiast już nawet „Gazeta Wyborcza” pisze, że niszczeje miejsce upamiętniające Polaków zamordowanych przez Niemców w 1943 roku. Władze tych dwóch aglomeracji i jednego dużego miasta widać nie znają słów Norwida: „Przeszłość to dziś, tylko cokolwiek dalej”. Nie rozumieją albo nie chcą zrozumieć, co to jest polityka historyczna. Nie rozumieją lub nie chcą zrozumieć, że rodakom poległym za Ojczyznę należy się