JĘZYK NIEWOLNIKÓW

Bo niewolnik nie szarpie się z kajdanami, tylko stara się je zracjonalizować. Tą drogą podążyli polscy dziennikarze. Doszukiwali się powodów, które pomogłyby uzasadnić zaklejenie podpisów. Nawet więcej – sami je wymyślali, byle tylko widz czy czytelnik w Polsce nie oburzył się na ograniczanie swobody wypowiedzi, a by je nawet uznał za zasadne. Bo dla tych wychowanych na „wyborczych” i „TVN-ach” korespondentów gorsze niż opiewanie słuszności cenzury jest przyznanie, że domagający się prawdy o katastrofie mogą mieć prawo do głosu w dyskusji publicznej. Oni niewolnictwo mają już w krwiobiegu. Boją się wychylić, bo samo dopuszczenie inaczej myślących do głosu i niezaszczekanie ich to stan nie do pomyślenia – narażający na lincz środowiska, na sankcje. Czytam nowe wywiady, w których padają pytania o Smoleńsk. O naciski, o generała Błasika, który rzekomo terroryzował pilotów. Obie sprawy definitywnie wyjaśniła już polska prokuratura. Mimo to dziennikarze drążą temat. Zupełnie jak niewolnicy, którzy nie uciekają przez otwartą bramę, bo nie wierzą, iż mogą się oswobodzić. Ale Polska była też inna. Właśnie tamtej – odważnej i wolnej – poświęciliśmy ten numer naszego miesięcznika.