Komuniści w zwierciadle polskiej prasy podziemnej

Jedna z setek ulotek wydanych po wojnie przez powstańców antykomunistycznych (1947 r.). Ze zbiorów AIPN Czyszczenie pola z reakcji Po wybuchu wojny sowiecko-niemieckiej w 1941 r. na rozkaz Kominternu aktywizowano uśpioną siatkę komunistyczną na okupowanych przez Niemcy ziemiach polskich. Z tej samej inspiracji pod koniec 1941 r. powstała Polska Partia Robotnicza (PPR), oficjalna reprezentacja ruchu komunistycznego w Polsce. Władze Państwa Podziemnego próbowały bezskutecznie nawiązać z PPR łączność i porozumienie. Komuniści jednak, podlegając rozkazom sowieckim, nie zamierzali słuchać nikogo innego. Ich zadaniem było rozpoczęcie w Polsce rewolucji pod pozorem walki z Niemcami. Już od połowy 1942 r. wydawnictwa różnych opcji politycznych podziemia niepodległościowego ostrzegały przed taktyką PPR nakierowaną na przenikanie do polskiego życia politycznego poprzez dziesiątki fikcyjnych organizacji, które imitowały istniejące stronnictwa polityczne. Pisano też o denuncjowaniu przez komunistów działaczy niepodległościowych do gestapo. Z prowincji informowano o wciąganiu w skład komunistycznych bojówek grasujących po lasach grup rabunkowych, które stały się podstawą „czerwonej” partyzantki. Korzystając z opieki PPR, kontynuowały kryminalną działalność, którą łączyły z mordowaniem przedstawicieli podziemia niepodległościowego oraz elit (ziemian, księży, inteligencji), co w raportach PPR nazywano „czyszczeniem pola z reakcji”. Do tego dochodziły zamachy na niemające