NOWOCZESNOŚĆ W PRAKTYCE

Nowoczesność w teorii Co najmniej od początku XVIII w. słowo „nowoczesność” znacząco wpływa na myśl o ludzkim egzystencjalizmie i nadaje mu nowy sens. „Projekt oświeceniowy, pomijając inne jego cele, miał ambicję wytworzenia typu ludzkiego zdolnego do osiągnięcia nowoczesnej formy” – napisał w swej książce „Nowoczesność bez granic” Arjun Appadurai, pochodzący z Indii współczesny antropolog. Nie będziemy wgłębiać się w typologię datowania i interpretowania „nowoczesności”, a jedynie spełnimy obowiązek poinformowania, że rozpatrywanie tego terminu ma swoją tradycję, badaczy i obszerną literaturę. Płaszczyzną sporu może być przecież dyskusja nad tym, czy „nowoczesność” powinno się datować od końca czasów pogańskich i barbarzyńskich, czy np. od roku 1500. Jeszcze inną, czy np. podział na wczesną „nowoczesność”, klasyczną i późną ma sens czy nie. Socjologiczne i artystyczne rozumienie „nowoczesności” tkwi korzeniami w epoce oświecenia. Koniecznie uzupełnijmy je o perspektywę naukową oraz polityczną. Zarówno „nowoczesność” w świecie nauki, jak i w polityce, wyrasta z renesansu i dzieła jego przedstawicieli. Myślenie o polityce przeobraził Niccoló Machiavelli. Autor „Księcia” zasłynął krytyką monarchii. Idealizował republikę oraz odrzucał scholastykę i model arystotelesowski, jako model porównywania idei i wyciągania zeń wniosków dla konkretnych poczynań. Do pionierów naukowej „nowoczesności” zalicza się Mikołaja Kopernika i Galileo Galileli. Pierwszego – twórcę