Erika Steinbach

W 1974 r. Steinbach wstąpiła do CDU, a trzy lata później została mianowana asystentką frakcji do spraw młodzieży, zdrowia, organizacji, personelu, gospodarki mieszkaniowej i warunków socjalnych we Frankfurcie nad Menem. Pełniła tę funkcję do 1990 r. W 1998 r. stanęła na czele Związku Wypędzonych (Bund der Vertriebenen). W tym samym roku została również deputowaną do Bundestagu z ramienia CDU. Od 2000 r. piastuje urząd przewodniczącej Fundacji Centrum przeciw Wypędzeniom (Zentrum gegen Vertreibungen). Dwa lata temu Steinbach została rzecznikiem ds. praw człowieka i pomocy humanitarnej klubu parlamentarnego CDU/CSU w Bundestagu. Jest również członkiem Ziomkostwa Prus Zachodnich, rady ZDF (Program Drugi telewizji niemieckiej) i Instytutu Goethego. Erika Steinbach „wypłynęła” na relatywizowaniu pojęcia ofiary w kontekście powojennego losu niemieckich „wypędzonych”. Do jej głównych celów politycznych zalicza się utworzenie Centrum przeciw Wypędzeniom w Berlinie, którego misja ma polegać na uświadamianiu Niemcom ich krzywdy. Próbkę takiego centrum Berlin dostał w sierpniu 2006 r., kiedy z inicjatywy Steinbach otwarto wystawę mającą rzekomo obiektywnie ukazać cierpienia wszystkich wypędzonych XX w. W trzy tygodnie po otwarciu wystawy „Wymuszone drogi” („Erzwungene Wege”) Steinbach udzieliła niemieckiej rozgłośni publicznej Deutschlandfunk wywiadu, w którym cynicznie odniosła się do upamiętnienia polskich ofiar i bohaterów powstania warszawskiego. „W końcu my nie pytamy, jakie