Tusk a Berlin, Moskwa i totalna hybrydowa opozycja

Determinacja, z jaką Warszawa forsuje dostawy sprzętu dla Kijowa, a także wyjątkowa, geopolityczna jej pozycja w regionie i szczególna rola wielkiej logistycznej bramy, przez którą płynie wsparcie Zachodu dla Ukrainy, przekonuje Kreml, iż celem numer jeden w toczonej wojnie hybrydowej przeciw NATO i UE jest Polska. Dlatego Putin aktywował swoją agenturę i aktywa, aby wykorzystać zbliżające się wybory do rozbicia obozu władzy i przejęcia Warszawy przez obóz PO.

Donald Tusk powiedział o sobie przed inwazją Rosji na Ukrainę w książce „Wybór”: „Kiedy idę ulicą, myślę czasami, że co piąta osoba, którą mijam, uważa, że być może to ja do spółki z Putinem zabiłem prezydenta. A przynajmniej, że jestem za to odpowiedzialny”. W polskiej historii nie było nikogo, kto mógłby o sobie powiedzieć takie słowa. Jak silna musiała być więc presja wywierana na niego, że wrócił do Polski? W długich dziejach Rzeczypospolitej jest też pierwszym politykiem, o którym, nieomal równocześnie, Niemcy i Rosja wyraziły się jako o ich człowieku.

Gdy w 2017 roku Angela Merkel w niemieckim parlamencie zachwalała Tuska, „Die Welt” – flagowy tytuł koncernu Axel Springer – ogłosił wówczas bez niedomówień, iż Tusk: „Jest Polakiem, ale gra w drużynie Niemiec” („Er ist Pole, aber er spielt für im deutschen Team”). W 2008 roku na rosyjskim portalu Gazieta.ru relacja z wizyty Tuska w Moskwie ukazała się pod tytułem „Nasz człowiek w Warszawie”. Dziś, gdy panuje powszechna krytyka