Paradoksy sowieckiej władzy

Wszystkie wydarzenia i procesy, jakie w okresie międzywojennym zachodziły za naszą wschodnią granicą, napawały coraz większym niepokojem i uświadamiały Polakom, jak niebezpieczne skutki może przynieść dla odrodzonego państwa umacnianie się sowieckiego totalitaryzmu. Stalin, który po śmierci Lenina stał się faktycznym przywódcą ZSRS, przystąpił do przeobrażenia kraju rolniczego w przemysłowo-wojskowe mocarstwo radzieckie, co w konsekwencji miało doprowadzić do śmierci milionów Rosjan zmuszanych do niewolniczej pracy na rzecz państwa.

W zawrotnym rytmie „pięciolatek gospodarczych” Sowieci mieli rosnąć w siłę, by móc potem wziąć się za podbój Europy, a w pierwszej kolejności – Polski, której nie udało się im zdobyć w 1920 roku. Toteż po wybuchu II wojny światowej zgodnie z wydanym przez Stalina rozkazem Armia Czerwona stanęła w pełnej gotowości do dokonania kolejnego rozbioru II Rzeczypospolitej. 

W ogniu bolszewizmu państwowego i ludowego

Publicyści i korespondenci II Rzeczypospolitej obszernie relacjonowali i komentowali przeobrażenia dokonujące się w państwie Stalina, drukując na łamach prasy setki artykułów poświęconych polityce i gospodarce Rosji Radzieckiej, jej życiu społecznemu, religijnemu i kulturalnemu, jej literaturze, sztuce i obyczajowości.  

Znawca kwestii rosyjskiej i wnikliwy analityk mechanizmów funkcjonowania ZSRS Jan Berson „Otmar” próbował odkryć przed czytelnikami „Gazety Polskiej”