Krótki wykład o tęczowej zarazie

Polskie społeczeństwo będzie bezbronne wobec rewolucji antykultury, dopóki sobie nie uświadomi, że ma do czynienia z zaplanowanym działaniem, dokładnie tak samo jak rewolucja bolszewickiej odmiany antykultury zaprogramowana była przez Marksa i Engelsa. Kolejne etapy współczesnej rewolucji nihilizmu opisane są w dziełach Gramsciego, Spinellego, Alfreda Kinseya i Margaret Mead. Józef Szczepański, powstaniec warszawski, autor „Pałacyku Michla”, napisał „Czerwoną zarazę”, swój ostatni wiersz, 29 sierpnia 1944 roku w obliczu upadku Starego Miasta. „Czekamy ciebie, »czerwona zarazo«, byś wybawiła nas od »czarnej śmierci«, byś nam kraj przedtem rozdarłszy na ćwierci, była zbawieniem witanym z odrazą”. Miasto upadło, czerwony totalitaryzm zaczął niszczyć Polskę. Arcybiskup Marek Jędraszewski dopisał ciąg dalszy do tego wiersza: „Czerwona zaraza już po naszej ziemi całe szczęście nie chodzi, co wcale nie znaczy, że nie ma nowej, która chce opanować nasze dusze, serca i umysły. Nie marksistowska, bolszewicka, ale zrodzona z tego samego ducha, neomarksistowska. Nie czerwona, ale tęczowa”. Opanować dusze, serca i umysły może ideologia. Każdy, kto twierdzi, że arcybiskup swą wypowiedzią narusza godność osób o seksualności innej niż normalna, jest albo głupkiem, albo cynikiem, albo niesie go histeria. Czym jest tęczowa ideologia? Co stało się z duszami, sercami i umysłami ludzi Zachodu, którzy poddali się temu aksamitnemu totalitaryzmowi? Tęczowa zaraza