Długa droga do wiecznego odpoczynku

Bohater spod Lepanto, dama dworu, król Anglii, malarz-zabijaka, 17-letnia aktorka, poeta „Burzy i Naporu”, kompozytor, nadworny portrecista. Z pozoru nic ich ze sobą nie łączy. Z pozoru. Doczesne szczątki większości wymienionych osobistości nawet kilkaset lat musiały czekać na identyfikację i powtórny pochówek. Inni wciąż czekają na odzyskanie wiecznego spokoju.  Dzięki pracy archeologów i naukowców wiemy dziś, gdzie spoczywają kości Wolfganga Amadeusza Mozarta, Ryszarda III (poszukiwania trwały aż 500 lat!) czy Miguela de Cervantesa. Ale nie brakuje i tych, których pośmiertne losy mimo zaawansowanych poszukiwań i dostępności najnowocześniejszych metod badawczych wciąż pozostają dla historyków i speców od genetyki frapującą zagadką. Worek z czaszkami „O radości, iskro bogów, Kwiecie Elizejskich pól,\ Święta, na twym świętym progu\ Staje nasz natchniony chór” – słowa „Ody do Radości” intonowane na melodię finału IX Symfonii d-moll op. 125 Ludwika van Beethovena to stały element unijnych szczytów i wielu innych, nie tylko brukselskich uroczystości. Słowa „hymnu Unii Europejskiej” to dzieło Friedricha Schillera (1759–1805), przez swoich rodaków nazywanego niemieckim Szekspirem. Ten niemiecki poeta, dramaturg, filozof, przyjaciel Johanna Wolfganga Goethego, zmarł na skutek powikłań zapalenia płuc, przeżywszy zaledwie 45 lat. Obdukcja wykazała, że miał chore nie tylko płuca. Gdyby żył w XXI wieku, lekarze prawdopodobnie zakwalifikowaliby go do