Pamiętnik z nieludzkiej ziemi

Ojczyzno nasza, Polsko ukochana, W trzydziestym dziewiątym cała krwią zalana. Nie dość, że Polskę na pół rozerwali, Jeszcze Polaków na Sybir wygnali. (fragment pieśni ułożonej na Sybirze) „Pamiętnik z Sybiru” Bronisławy Danuty Ciebiery, wydany staraniem jej córki Ireny, staje się dla nas świadectwem życia polskich zesłańców w czasach stalinowskiego terroru. Jest niezwykłym zapisem wspomnień dziewczyny z Kresów, którą nadzwyczaj ciężkie warunki życia i nieustanne zmagania z przeciwnościami losu zahartowały, nauczyły odwagi, uczyniły kobietą silną, nie pozbawiając jednocześnie ludzkiej godności i wrażliwości, a przede wszystkim nadziei na powrót z nieludzkiej ziemi. Nazywana jest Syberią albo z rosyjska Sybirem. Mówi się o niej też „ziemia przeklęta”, „lodowe piekło”, „dziecko nieszczęść, łez, cierpień Rosji i Polski”. Stanowi lwią część Imperium Rosyjskiego, rozpościerającą się między Uralem a Oceanem Spokojnym i sięgającą aż po stepy Kazachstanu. Tam despotyczni rosyjscy imperatorzy zsyłali na katorgę bądź osiedlenie wiele pokoleń Polaków. Byli wśród nich konfederaci barscy, powstańcy kościuszkowscy, listopadowi i styczniowi, konspiratorzy oraz studenci, pisarze, poeci, artyści, słowem – wszyscy ci, którzy walczyli z caratem o niepodległą Polskę. A gdy ta odrodziła się w 1918 r., nikt nie przypuszczał, że po 20 latach rozpęta się piekło nowej wojny, a Sybir zapełnią setki tysięcy polskich zesłańców.    Jedną z tych, którym przyszło znaleźć