Chińska miękka siła

Pojęcie „miękka siła” (soft power) stworzył pod koniec lat 80. XX wieku amerykański politolog Joseph S. Nye. Koncepcją tą zainteresowali się chińscy naukowcy i przywódcy, którzy szybko zrozumieli, że wpływy na arenie międzynarodowej zdobywa się nie tylko za pomocą siły militarnej i ekonomicznej, lecz także przez dobrą markę państwa. Dziś czołowymi narzędziami chińskiej soft power są Instytuty Konfucjusza i media. Według Josepha S. Nyea miękka siła to zdolność państwa do pozyskiwania sojuszników i zdobywania wpływów dzięki atrakcyjności własnej kultury, polityki i ideologii. Amerykańska politolog Karen A. Mingst w książce pt. „Podstawy stosunków międzynarodowych” określa soft power jako „zdolność nie tylko oddziaływania na innych, lecz także wpływania na wyniki – uzyskiwania rezultatów, które nie pojawiłyby się w sposób naturalny”. Pod koniec lat 80. Chiny na pewno nie mogły mówić o dobrej marce swojego państwa ze względu na masakrę na placu Niebiańskiego Spokoju (Tiananmen) w 1989 r. Na początku tego wieku jeden z chińskich think tanków zasugerował ówczesnemu prezydentowi Hu Jinatao, aby w celu ocieplenia wizerunku władze położyły nacisk na chińską kulturę. W ciągu swojej historii Państwo Środka było najeżdżane przez inne narody, jednak kultura chińska nie straciła na swojej wielkości. Skoro jest ona tak silna – dedukowali naukowcy think tanku – trzeba ją wykorzystać do promocji komunistycznej ideologii. Można więc na przykład otworzyć Instytut Konfucjusza (