SYRYJSKA WOJNA PUTINA

Szef rosyjskiej dyplomacji Siergiej Ławrow przyznał 8 września, że sankcje amerykańskie wobec Syrii i Iranu szkodzą interesom gospodarczym Rosji. Chodzi głównie o system finansowy. Tajemnicą poliszynela jest, że rosyjskie banki we współpracy z syryjskimi pomagają Iranowi unikać bolesnych konsekwencji sankcji.  Utrata Syrii nie tylko pozbawiłaby Rosję ważnego bastionu bliskowschodniego, lecz także załamałaby antyzachodnią tzw. oś oporu (Teheran–Damaszek–Hezbollah). Porażka syryjska osłabiłaby poważnie południową flankę Rosji, zwiększając potencjalne zagrożenie islamskie na południu tego państwa i wzmacniając Turcję, członka NATO z coraz większymi regionalnymi ambicjami sięgającymi Kaukazu i Azji Centralnej. Cele Putina w Syrii są stopniowane i realizowane w zależności od rozwoju sytuacji. Cel maksimum to utrzymanie reżimu Asada. Stąd dostawy broni, pomoc wojskowych instruktorów i twarde „niet” na forum ONZ. Wariant drugi to Syria bez Asada, ale związana z Rosją. Chodzi o pozostanie u władzy ludzi reżimu lub przynajmniej ich udział w „transformacji” kraju. Najważniejszym zadaniem jest więc niedopuszczenie do interwencji międzynarodowej w Syrii. Bez niej, podzielonej opozycji, nawet wspieranej bronią i wsparciem logistycznym, nie uda się przejąć pełni władzy. Cel minimum to oddanie Syrii w zamian za ustępstwa Zachodu w innych regionach, przede wszystkim na obszarze postsowieckim i w Europie Środkowej. Aby osiągnąć któryś z tych trzech celów, Rosja na pełną skalę pomaga nie tyle