Parasol z koron drzew

Gdy woda zalewała groby Pod koniec XVIII wieku zabroniono grzebania zmarłych w pobliżu świątyń. Miasta zmarłych wyprowadzono wówczas na peryferie miast żywych. By podkreślić ich święty charakter, budowano kaplice przedpogrzebowe. Właśnie w takich okolicznościach powstał cmentarz na Zarzeczu. Bernardyni utworzyli go wówczas, gdy zamknięciu uległa nekropolia zlokalizowana przy ich zakonnym kościele. W głębi zarzeczańskiego cmentarza stoi pomnik upamiętniający datę powstania tutejszego miasta zmarłych – 1810 rok. Zachowała się korespondencja pomiędzy wileńskim magistratem a władzami kościelnymi, dotycząca ustanowienia nowego cmentarza. Wiadomo z niej, iż nekropolię zlokalizowano m.in. na działce należącej do osoby prywatnej – człowiek ów został wykwaterowany oraz otrzymał odszkodowanie za utracony dom. Z dokumentów archiwalnych wiadomo również, iż zmorą zarzeczańskiego miasta zmarłych były powodzie oraz podtopienia spowodowane budową tamy i młyna. Zniszczeniami dokonanymi przez malowniczą rzeczkę wielokrotnie zajmowała się Komisja Guberni Wileńskiej ds. Budownictwa i Dróg. 28 lat po utworzeniu nekropolii zgodnie z wileńskim zwyczajem wybudowano katakumby pod murem cmentarnym. Wcześniej wzniesiono kaplicę przedgrobową. Wnętrze zachowanej do dziś budowli zdobi ołtarz iluzjonistyczny, który namalowano około 1827 roku. Nazwisko artysty, autora malowidła, nie przetrwało do naszych czasów, jednak historycy sztuki zwracają uwagę na podobieństwo ołtarza zarzeczańskiego