Arcybractwo Męki Pańskiej

Początek historii Arcybractwa Męki Pańskiej sięga końca XVI w. Powstało przy kościele Franciszkanów z inicjatywy ks. Marcina Szyszkowskiego, wówczas kanonika kapituły katedralnej, później arcybiskupa krakowskiego. Orszak Bractwa Męki Pańskiej. Ilustracja Jan Matejko Członkowie Arcybractwa opiekowali się więźniami. Mieli wobec nich szczególne prawa. Każdego roku, w Wielki Czwartek z kościoła Franciszkanów wyruszała procesja prowadzona przez braci. Zmierzała do ratusza, a dokładnie do jego podziemi, w których znajdowało się więzienie. Arcybractwo Męki Pańskiej wykupywało osadzonych tam dłużników oraz uwalniało jednego ze skazanych na karę śmierci przestępców. Oswobodzeni przyłączali się do procesji powracającej do kaplicy Męki Pańskiej. Człowiek, którego Arcybractwo wybawiło od śmierci, niósł płonącą świecę oraz trupią czaszkę. Do końca swych dni pozostawał pod opieką bractwa. Stawał się jego członkiem, uczestniczył we wszystkich nabożeństwach. W świątyni zdejmowano mu kajdany, słuchając kazania, leżał krzyżem na posadzce przed ołtarzem. Przywilej uwalniania utrzymał się do końca XVIII stulecia. Arcybractwo straciło go wraz z rozbiorem Polski. Nowe władze austriackie mocno ograniczyły działalność stowarzyszenia. Przez pewien czas dążyły nawet do całkowitej jego likwidacji. Jednak franciszkanom udało się obronić Arcybractwo. Jego aktywność została ograniczona do uczestniczenia w liturgii Wielkiego Postu. Dzisiejsi bracia spotykają się raz w miesiącu na