ETYKA ZAWODOWA – WYZWANIE CZASÓW?

Etyka, według książkowej, powszechnie obowiązującej definicji, to dział filozofii zajmujący się badaniem moralności i tworzeniem systemów myślowych, z których można wyprowadzać zasady moralne. Mówi się wiele o upadku moralności, o autentycznym upadku dobrych obyczajów, wskazując jednocześnie na konieczność zrewidowania etyki, na próbę pomyślenia jej od nowa tak, by sprostała wyzwaniu epoki, w której żyjemy. Etyki się mnożą. Szukamy drogowskazów. Czy nie jest tak, że trochę na oślep? W szczególności rozwijają się etyki zawodowe, mające dać wytyczne postępowania ludziom zajmującym się określoną profesją. Czy to pomaga etyce, czy wręcz przeciwnie – poprzez nadmierne uszczegółowienie rozmywa się ona w swej wielości? Całość życia Kiedy Arystoteles zastanawia się, czym jest i jak spełnia się „dobroć” człowieka jako człowieka, kreśli obraz kitarzysty, który może po prostu grać na kitarze i może grać na niej pięknie. I tylko tego kitarzystę, który robi to, co do niego należy, dobrze, rzec można: z wirtuozerią, określić możemy mianem dobrego kitarzysty. Tę przewagę daje mu cnota. To ona udoskonala działanie, doprowadzając je do swego spełnienia, sprawiając, że ma ono wszystko to, co doskonałe działanie mieć powinno: nie tylko więc to, że jest dokonywane, ale że jest dokonywane dobrze i pięknie. W przypadku działania człowieka „dobroć’ jego Arystoteles upatruje w rozumie. To on określa człowieka. Działanie „według rozumu bądź nie bez niego”, czyli wykorzystujące