Bezkarni sędziowie

Inna historia: operator internetowej telewizji filmował manifestację. Policja z rozpędu spisała go. Potem zapewne kartki jej się pomieszały i skierowała do sądu wniosek o ukaranie operatora za zakłócanie porządku... okrzykami. Sąd przysłał osłupiałemu operatorowi wyrok nakazowy, kara – prace społeczne. W sądzie nazywają to czyszczeniem półek z zalegających drobnych spraw. Takie wyroki wydawane są powszechnie. Idea wyroków nakazowych jest słuszna – ktoś wybije szybę na ulicy, policja złapie go na gorącym uczynku, on przyznaje się, więc po co skomplikowany proces. Gdy oskarżony nie poczuwa się ani winnym, ani sprawcą, wnosi sprzeciw i wszystko zaczyna się od pierwszej instancji. I pięknie. Rzecz w tym, że teściowa i operator byli niewinni. Takie „wyroki”, zapadające w całym kraju, polegają na bezrefleksyjnym przepisaniu przez sąd zarzutów prokuratora. Można tylko żałować, że sędzia i prokurator nie mają wspólnego komputera, poszłoby jeszcze szybciej. Sędziowie widzą, że to działa. Na 100 oskarżonych otrzymujących wyroki nakazowe, 90 nie wnosi sprzeciwu. Rzecznicy sądów triumfują: patrzcie Państwo, jakie mądre i szybkie wyroki. Wczujmy się w zwykłego obywatela, który dostaje taki wyrok. Czyta, że jego wina nie budzi wątpliwości. Czyli nie ma się po co odwoływać – rozumuje. Do tego zostaje pouczony, że jak się odwoła, mogą mu zwiększyć karę. Poza tym słyszał, bo to opinia w społeczeństwie powszechna, że wymiar